Θυμάμαι τους δασκάλους μου νοσταλγικά. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Ναι, κάθε χρόνο. Όχι για τις απεργίες τους φυσικά. Ούτε για τους κοινωνικούς, πολιτικούς ή κομματικούς τους αγώνες, με τη μορφή τουλάχιστον, που παίρνουν σήμερα. Και να πεις πως δεν είχαν προβλήματα; Μύρια όσα. Οικονομικά, κοινωνικά, οικογενειακά. Αυτά κι' αν ήταν. Από την Κρήτη στην Ήπειρο. Από την Ήπειρο στην Αλεξανδρούπολη, και πάει λέγοντας. Οι συνθήκες διαβίωσης ίδιες και απαράλλαχτες με αυτές των μαθητών. Πολλές φορές χειρότερες, γιατί πίσω, εκεί στην ιδιαίτερη πατρίδα, περίμενε κάποια οικογένεια. Γυναίκα, παιδιά, γονείς. Θα τους ξανάβλεπαν για λίγο το καλοκαίρι, και πάλι πίσω. Στο καθήκον. Που δεν ήταν μόνο μορφωτικό -παιδαγωγικό. Τις περισσότερες φορές ήταν και γονεϊκό. Υποκαθιστούσαν με ζήλο και αυταπάρνηση γονείς, που είτε δεν υπήρχαν, είτε δεν είχαν τη δυνατότητα της προσέγγισης, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Άλλες εποχές θα μου πείτε. Συμφωνώ. Άλλες εποχές!!!!.Δεν ωφελεί να γράψω περισσότερα. Απλά να θυμίσω ότι από τότε άλλαξαν πολλά. Κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι. Πολλές οι σημερινές απαιτήσεις. Πολλές όμως και οι κατακτήσεις . Όμως .... ότι και να γίνει πάντα νοσταλγικά θα θυμάμαι τους ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ μου. Το θεωρώ καθήκον μου. Σε όποια ηλικία και να είμαι. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΟΦΕΙΛΩ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. ΟΦΕΙΛΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΖΩΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου